یاد را به آرزو سپرده ام

و بر پهنای افق ، اندیشه را گسترانیده ام

و ملکوت فکر را در خلوت دل می تراشم.

وقتی بر می تابم از خویش،خلا خویش را می یابم

شعرم که به پایان نزدیک میشود

برای یافتن شوقی

به دنبال بهانه،جاری تر از همیشه

قطره های ذوق روان میشوند.

هرچند که از شدت تعلق به خود،بی نیاز شده ام

ولی با این همه بازهم آرزو میکنم.

15/07/1382 مجتبی سهرابی مقدم